IV.097

Freya i Arya 

Tym razem historia o naszych dwóch czworonogach, kotce i suczce, które są razem od dwóch lat i choć żyją w zgodzie i miłości, jest to miłość trudna. Głos oddałam mojej siostrze, Aleksandrze, która przebywa z nimi na codzień, a nie, jak ja - od święta. Oto nasza historia: 

Odkąd byłam mała, bardzo chciałam (jak każde dziecko) mieć małego psa i kota, jednak warunki, w jakich mieszkaliśmy niespecjalnie nam na to pozwalały. Musiałam odczekać osiemnaście lat, zadowalając się rybkami w akwarium, aż w końcu przeprowadziliśmy się i rodzice spełnili swoją obietnicę – kiedy będzie dom, to będzie pies i będzie kot.

Kotka była z nami praktycznie od samego początku. Kolega przywiózł mi ją z Babimostu w dniu parapetówki, tak więc zamiast siedzieć i świętować przeprowadzkę, siedziałam w swoim pokoju i opiekowałam się kociątkiem. Z początku była strasznie płochliwa i wystraszona (była tak mała, że mieściła się w dwóch dłoniach), ale już po dwóch dniach zaczęła śmiało włazić po schodach i chować się za szafki. Nie zapomnę, jak trzeciego dnia myślałam, że ją zgubiłam: drzwi na taras zostały otwarte, a kot puszczony luzem – po pół godzinie biegania i panikowania okazało się, że kicia cały czas spała smacznie schowana pod stołem.

Imię pasuje do niej tylko po części – nazywa się Freya, od nordyckiej bogini miłości. Ma sporo wrodzonego wdzięku i nasi goście zazwyczaj są nią oczarowani, kiedy przychodzi i przymila się, ocierając o nogi i przynosząc piłeczki, ale to dlatego, że nie znają jej bardziej bojowej strony. Uwielbia rzucać się na nogi i ręce (przez co później koleżanki pytają mnie, czy czasem się nie tnę), a latem spędza na dworze więcej czasu niż w domu. Słyszeliśmy od sąsiadów, że odwiedza ich nawet czasem i kradnie różne zabawki… rozbójnica.

Piesa* przyszła w drugiej kolejności, mniej więcej po miesiącu w nowym mieszkaniu. Długo zastanawialiśmy się, jaką rasę byłoby najlepiej wybrać i ostatecznie stanęło na owczarku niemieckim długowłosym. Pojechałyśmy razem z mamą i siostrą do hodowli znajomej mamy, z której miałyśmy szczeniaczka odebrać. Z całego miotu zostały tylko dwa, równie śliczne – ale te iskierki i zabawne usposobienie naszej Aryi (wcześniej Brazylii) przekonały nas, że to właśnie ją warto zabrać do domu. Ta jazda z powrotem była całkiem pamiętna – piesek całą drogę trzymał głowę na moich kolanach, żeby na sam koniec zwymiotować na moje nogi. Z czasem, na całe szczęście, jej przeszło. Wtedy również postanowiłyśmy nazwać ją po jednej z naszych ulubionych bohaterek książki "Gry o Tron" i sądzę, że doskonale wpasowało się to w jej charakter. Arya jest bardzo żywiołowa i wesoła. Jest też niesamowicie sprytna i doskonale wie, jak wyłudzić od nas smakołyki. Podobnie jak kotka, umie zaczarować gości (czasem mam wrażenie, że wolą odwiedzać ją, niż mnie…).

Wszyscy byliśmy zachwyceni z powodu nowego członka rodziny, może poza kotem. Przyzwyczajona, że jest jedyną ulubienicą w domu, nie mogła zrozumieć, kiedy przyprowadziłyśmy coś tak wielkiego, włochatego i nachalnego ze swoją miłością. Była całkiem zadowolona z faktu, że nie pozwalaliśmy psu wchodzić na piętro i że szczenię spędzało noce na dole. Opiekowanie się Aryą było podobne do opiekowania się niemowlęciem. Na zmianę z siostrą spałyśmy na kanapach w salonie, gotowe w każdej chwili wypuścić maluszka na zewnątrz, żeby nie narobiła w domu. Po miesiącu przeklinania w niebogłosy i urywanego snu, postanowiliśmy zacząć przyzwyczajać ją do spania na dworze. Szło ciężko, bo wszystkim serca się krajały na widok jej błagalnego spojrzenia, ale z czasem na dworze spodobało jej się jeszcze bardziej, niż w domu. Kocie z resztą też.

Przyzwyczaiły się do siebie. Zimą, kiedy wracaliśmy z długich spacerów z Aryą, kotka pędziła do drzwi i domagała się, żeby je otworzyć. Miały z Aryą swój mały rytuał witania: kot siedział w drzwiach i pozwalał się obwąchiwać, podczas gdy pies oblizywał koleżankę i merdał ogonem na wszystkie strony. Latem bywa różnie, zwłaszcza, że Freya nie jest przystosowana do nawału miłości, jakim chce obdarzyć ją Arya. Myślę, że za rok lub dwa, kiedy obie troszkę podrosną i spoważnieją, będą mogły spokojnie siedzieć obok siebie bez konieczności skakania i biegania po całym podwórku. Ale w takim zachowaniu też jest ogromny urok. Teraz nie wyobrażam sobie mieszkania tutaj bez nich – byłoby potwornie nudno.

* Piesa – w naszym domowym żargonie oznacza suczkę Aryę.