wtorek, 29 września 2015

V.068















Dom Magdy zawsze był miejscem kilka kotów i psów, a także bardziej egzotycznych zwierząt. Towarzyszem Tomka był pies. Jasne więc było, że razem z nimi mieszkać będą zwierzęta.
Czika adoptowana była jako około roczny psiak, teraz ma już pięć lat. Wydała mi się bardzo żywym psem, od razu mnie przywitała i prowadziła do mieszkania. Jest psem dominującym, jak zauważyłam, lubi być w centrum uwagi. Bardzo jej się nie spodobał fakt, że przez jakiś czas w centrum mojego zainteresowania były koty. A właśnie, koty…
Pierwszy był Tomi, przygarnięty ze schroniska jako dorosły kocur. Obecnie ma również około 5 lat, a już dwa lata cieszy się domem u Magdy. Jest bardzo drobny i mały, jak na kocura. Ma duże problemy ze zdrowiem – z uszkami, dziąsłami, oczami, alergią na karmę… Pewnie przez to jest kotem dość wycofanym. 
Mimo że Tomi mieszkał z Cziką, widać było, że przyda mu się kocie towarzystwo. Jako że jest kotem bardzo uległym i wycofanym, został sterroryzowany przez przygarniętą tymczasowo kotkę. Socjalizacja tej dwójki nie przebiegała pozytywnie. Kotka biła Tomiego, co definitywnie przypieczętowało jej los i trudną decyzję o oddaniu jej do fundacji. 
Jakiś czas później mama Magdy znalazła w krzakach kupkę nieszczęścia – miot kociąt. Brudnych, zabłoconych, z pchłami i świerzbem. Jeden z kociaków dobrze dogadał się z Tomim i fajni z nich kumple. Majki nadrabia za starszego kocura energią – jest bardzo skoczny i aktywny, a także sporo większy. 
Cała trójka dobrze radzi sobie razem, a życie w domu jest im podporządkowane. Regularne wymiany kanapy, drobne remonty i zbieranie worków sierści dla Magdy i Tomka to norma, ale czego się nie robi, będąc opiekunem zwierzaka? 
Mieszkały z nimi też rybki, ale… Koty miały chyba inny plan na zagospodarowanie akwarium. Wystarczy napisać, że nawet oklejenie klapek w pokrywie akwarium nie powstrzymało ich instynktu łowieckiego...

poniedziałek, 28 września 2015

V.067













Ginko i Keiko

Małgosia i Bartek mieszkają wraz z Ginko i Keiko na warszawskim Żeraniu tworząc zgraną rodzinę. Przygoda z kotami rozpoczęła się od spotkania z Ami, którą Gosia od czasu do czasu dokarmiała na podwórku. Tak naprawdę Gosia i Bartek nie planowali kotów w swoim domu, ale pewnego dnia okazało się, że Ami ma wielką ranę na policzku. Pod wpływem impulsu Gosia postanowiła zawieźć kotkę do weterynarza. I tak ich losy splotły się z kocimi losami. Niestety stan Ami, kiedy po wielu wizytach u weterynarzy udało się ją wreszcie zdiagnozować, okazał się bardzo poważny, a rana na policzku to był bardzo zaawansowany rak. Ami niestety nie przeżyła operacji usunięcia nowotworu. Spędziła z Gosią i Bartkiem zaledwie dwa miesiące, ale zaszczepiła już na stałe w ich sercach miłość do kotów.

Kiedy tydzień po odejściu Ami obydwoje pojechali do weterynarza odebrać transporter, do domu wrócili z transporterem i z… kotem. Ginko był wtedy dwumiesięcznym maluchem uratowanym wraz ze swoim rodzeństwem przed otruciem. Niestety ich mama nie miała tyle szczęścia i nie przeżyła. Pierwsze dni w nowym domu kociak spędził za lodówką. Po tym czasie zaakceptował obecność swoich opiekunów i zaczął odważnie eksplorować mieszkanie, ale obcym nie ufa do dzisiaj. Podczas mojej wizyty bałam się, że pierwszy raz wyjdę z kociej sesji bez zdjęć kota, bo Ginko za żadne skarby nie chciał wyjść zza łóżka w sypialni. Dał się jednak uprosić i na chwilę nieśmiało wystawił głowę i popozował mi leżąc pod kocykiem. Przynajmniej nie musicie mi wierzyć na słowo, że w tym domu mieszkają dwa koty.

No i właśnie... Nie od dziś wiadomo, że co dwa koty to nie jeden, dlatego tydzień po adopcji Ginko razem z Gosią i Bartkiem zamieszkała jeszcze Keiko – kotka po przejściach z amputowaną łapką. Nie wiadomo co było przyczyną urazu łapki, ale Keiko, pomimo swojej niepełnosprawności świetnie sobie radzi w życiu codziennym i jest pogodną, ufną kotką. Uwielbia robić fikołki, jest straszliwą gadułą i kocha spać, co mnie zresztą nie dziwi, bo jak wiadomo jest to ulubiony koci sport. Przewrotnie podczas zabawy wędką woli bawić się sznurkiem, a nie przynętą. Pasjami gryzie ołówki i kocha biszkopty.
Natomiast Ginko uwielbia łobuzować i wspinać się na wszystko, co się da. Codziennie pomaga w porannym ścieleniu łóżka, chowając się pod narzutą. A po wyczerpującym dniu lubi spać w łóżku brzuchem do góry...

sobota, 26 września 2015

V.066

Freya nie jest przekonana do zdjęć
Szelma prezentuje stopy
Czyje jest to pudełko? Czyli Gumiś przejmuje kontrolę i przegania Szelmę
Szelma pudełkowa
Daj mi palec! Daj mi papierek! Daj mi folijkę! Daj mi swoją uwagę!
Pognietli Ksenie futerko...
Szelma poza pudełkiem, Szelma w pudełku... i zmiana... i od nowa
Freja — jednak zdecydowała się, że zapozuje
Ksena — ja zdjęć nie chciałam i swoje zdanie podtrzymuję
Fizia — hipnotyzuję Cię: daj mi jeszcze jeden kawałeczek...
Jestem Szelma. A Ty?
Fizia już spogląda i testuje swoje możliwości sępiące, tymczasem Gumiś zastanawia się, co też Fizia jadła i dlaczego nie on...

Obrończyni Freya i jej koci kumple — Fizia, Ksena, Gumiś i Szelma

Wrzesień miał obfitować w łódzkie spotkania akcjowe, ale nie wyszło tak, jak planowałam. Całe szczęście, że umawianie na tę sesję trwało dosłownie chwilę, a światło tego (o dziwo bardzo letniego!) dnia nie zawiodło moich oczekiwań (i potrzeb).
Do furtki dopadła Freya. Obszczekała mnie przez furtkę. Później w furtce. A jeszcze parę uwag wyraziła, wpuszczając mnie na ścieżkę prowadzącą do domu. Obwąchanie mojej ręki wcale nie było jednoznaczne z jej akceptacją. Po chwili jednak — już w domu — miała zamiar umyć mi twarz (spociłam się na tym słońcu!) i okulary. W końcu okulary lizane pokazują lepszą rzeczywistość. Freya jest dzieckiem miłości potajemnej. Jej mama, wilczurzyca, przygruchała sobie jakiegoś kawalera... Dlatego wielkością i ubarwieniem Freya może przypominać wilczura (po mamie), ale sierść i głowę, ma zdecydowanie po innych przodkach (pewno od strony niezidentyfikowanego taty). Uważa, że każdy, kto jest poza domem, czy za furtka musi zostać obszczekany. Dodatkowo miałam wrażenie, że chciała powiedzieć: "tak, to ich pilnuję" — kiedy w pokoju brykały dwa najmłodsze koty — "ale spokojnie, wszystko mam pod kontrolą".
Te dwa młodsze koty to Gumiś i Szelma. Gumiś to kot burmski (spotykany także pod nazwą burmański) o kolorze gorzkiej czekolady. Pojawił się w życiu Natalii i jej męża po tragicznej śmierci innego kocurka (Ksorka). Jest towarzyski, ciekawski i jako jedyny chłopak uważa, że cała uwaga należy się jemu i tylko jemu. Ewentualnie na pięć minut może odstąpić ją komuś innemu, ale uwaga musi do niego wrócić. Inaczej odzyska ją siłą. Ładuje się poza tym do torby, bo tak. Usiłuje podkraść coś, co może nadawałoby się do zabawy, skoro zjeść się nie da. No i wyjątkowo zasmakowały mu moje palce. Najwyraźniej skojarzył je z kabanoskami, ponieważ usiłował je schrupać.
Szelma jest najmłodszym kotem w stadzie. To trikolorka, która demonstruje zachowania, które są typowe dla kota — i robi to z wielką gracją. "Chcesz mieć zdjęcie kota w pudełku? Proszę, jestem w pudełku". "A może chcesz zdjęcie kota w tunelu? Mówisz i masz". "Teraz zaprezentuję stopy, drzemiąc na szafce. Czy masz już wystarczająco kocich zdjęć?"
Teraz już rozumiecie, dlaczego Gumiś szalał i starał się odzyskać moją atencję — jego młodsza przybrana siostra, jako rasowa modelka, sama wpadała w obiektyw. W domu przebywają jeszcze dwie kotki: Fizia i Ksena. Fizia nie chciała mnie poznać. Podziałała metoda przekupstwa kulinarnego. Natalia podawała frykasy, a Fizia pochłaniała je (w sępiącym towarzystwie Gumisia i Freyi). W którymś momencie zauważyła, że nadal stoję i w sumie nic nie robię. Patrzę. Przysiadła więc i zmierzyła mnie wzrokiem. Po czym zrobiła jeszcze parę min do Natalii, jedną z maślanymi oczami i widząc, że już nic nie zyska, przekąska zakończona, podreptała znowu do swojej tajnej skrytki. Fizia jest pięknie umaszczoną szylkretką i żałuję, że moje zdjęcia nie oddają jej uroku.
Ksenę zastałam w pierwszych chwilach, siedziała za fotelem i oceniała jak bardzo jestem groźna. Najwyraźniej bardzo, bo ta nietypowo umaszczona kotka (jej opiekunka mówi, że to szara tajka — ja powiedziałabym, że srebrna..., bo szary nie oddaje pełni atrakcyjności Kseny) szybko zniknęła. Później zwabiona sposobem, pozwoliła na parę ujęć, ale w obiektyw nie spojrzała. Szkoda.
W ogrodzie jest oczko wodne, zamieszkane przez rybki, a na wiosnę także masę żab. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś je poznam, chociaż to bardziej (w przypadku żab) dzicy lokatorzy.

W opiekunach zwierząt, tych świadomych i odpowiedzialnych, lubię to, że mają niekończące się opowieści o swoich podopiecznych. I jak to w opowieściach często bywa, pojawiają się też czarne charaktery. W tym przypadku to ktoś podrzucający trutkę — Natalia zdecydowała, że jej koty nie będą wychodziły, bo przez antropocentryzm (chociaż egocentryzm brzmi chyba lepiej) ludzi, którzy najwyraźniej doszli do wniosku, że trzeba wytępić w okolicy wszystkie stworzenia poza bezsierstnymi dwunogami, straciła już dwa koty — Ksorka i Zarazkę. Przy czym Zarazka była kotką, która te okolice zamieszkiwała wcześniej i kiedy Natalia i jej mąż wprowadzili się tutaj, wybrała sobie ich na towarzyszy. Nie bardzo rozumiem motywy działania osób, o których często słyszymy, że zostawiły pod krzaczkiem kiełbaskę z gwoździkiem, albo trutką na szczury, muszą wyjątkowo nie lubić świata...
Cieszę się, że mogłam zaobserwować bardzo szczególne relacje, jakie łączą Natalię i jej podopiecznych. To wyjątkowy dom, z wyjątkową energią i równie wyjątkowymi mieszkańcami.  
  

piątek, 25 września 2015

V.065




















Miałam ostatnio okazję gościć u niezwykłych ludzi, u których mieszka godna podziwu kocia ekipa, którą rządzi kot Filemon — najstarszy stażem (nie wiekiem), dorodny biało-czarny kocur. I to właśnie on, postanowił opowiedzieć o stadzie, które zamieszkuje w domu Anastazji i Patrycjusza.
Posłuchajcie więc kociej opowieści:

"Cześć ludzie, jestem Filemon. Tak nazwali mnie Ci, którzy stwierdzili, że zabierają mnie ze sobą. Byłem idealnie przygotowany na tę chwilę, gdy się zjawią. Świeżo po kolacji i śmierdzącej kupie wybiegłem z piwnicy od Zosi, która wyciągnęła mnie z krzaków przykrytego czymś białym i zimnym Parku Sołackiego. Wskoczyłem tej nowej Pani na ramię, a Pan powiedział "Filemon jedzie z nami" i pierwszą moją wycieczką pozasołacką była wizyta u weterynarza. To kilkanaście minut rodem z piekła wolę przemilczeć.
Piękno rozpoczęło się później. Miałem już własny dom i swoich ludzi. Co prawda od 8 do 15 nigdy ich nie było, nie wiem, co robili, ale teraz jako dojrzały samiec alfa i prawowity władca kociego stada widzę zależność między tym znikaniem i czymś, co ludzie nazywają pieniędzmi, a codwutygodniowymi dostawami ŻARCIA! Minęły już dwa lata, mam nowy, większy i lepszy dom, tych samych ludzi i... Już nie jestem jedynakiem. Rozpieszczony może i jestem, ale ostatnio tutaj się dzieje sodoma jakaś. Oprócz mojej Najważniejszości, mnie — kota protoplasty tego pokręconego stadka, przewijają się tu różne Inne futra.
Pewnego dnia Tatko wrócił z jakiegoś kursu wojskowego z Wrocławia i przywiózł najbardziej smutny i żałosny obraz kota, jaki widziałem. Nawet Mamie ręce opadły. Ja bym to wywalił gdzieś indziej, ale Tata twardo stwierdził, że zostaje. W jednym się zgadzaliśmy — TEN kot musi się nazywać Pchełka. To małe coś pierwsze dni przesiedziało w kontenerze, nie dali mnie szans na zniechęcenie potencjalnej rywalki o porcję mokrego. Mijały dni, Pchła jeździła do weterynarza w tę i z powrotem, aż któregoś dnia chodziła po MOIM domu bez kontenera. Trochę było wojny, głównie z mojej strony, ona była zbyt słaba, by stawić mi czoła, aż któregoś dnia spojrzałem jej w oczy, smutne, pełne bólu, biła z nich przerażająca historia śmietnika, z którego Tatko ją wyciągnął, więcej nie zobaczyłem, gdyż Psiosznik ma pozostałości po chorobach pod postacią zwapnień na rogówce. Do tej pory musi kręcić rudym łebkiem, żeby mieć podgląd na cały świat. Nie mogłem się na nią już więcej wkurzać, przynajmniej jeszcze nie teraz. Teraz jako Kot Alfa musiałem zadbać o jej dobry start w nowe, lepsze życie.
Kilka miesięcy później przenieśliśmy się z Rodzicami do innego domu, większego, z balkonami i mnóstwem miejsc do hasania i chowania się. Idealna chata dla dwóch styranych życiem, jak My, kotów. Do czasu.
Rodzice wpadli na pomysł, że wejdą we współpracę z jakąś tam Fundacją, która pomaga takim biedakom jak My. No i któregoś dnia przywieźli Jacka i Agatkę. Całkiem śmieszne i urocze stworki. Agatka to głównie się chowała, jadła, srytała i uciekała. Jacek nawet czasem próbował ze mną powalczyć. Próbował. Kociaki dość szybko się wyniosły do domku stałego.
Rzeczywistość nie cierpi jednak próżni. Tatko pojechał z kumplami powędkować i  jedyne co przywiózł, to nie pyszną świeżą rybkę do zjedzenia, tylko jakiegoś małego czarno-białego wypłosza (ale nie tak dostojnie czarno-białego jak JA). Po okresie kwarantanny Kot zawitał na naszych włościach. Twierdzi, że grzecznie sobie marzł na stacji beznynowej w Grodzisku Wielkopolskim i wtedy jakiś Pan go podszedł na saszetkę Whiskas’a i zawinął w wojskową kurtkę. Benzynka, jest całkiem spoko. Lubi jeść, bawić się i nikomu nie przeszkadza. Po prostu jest, a czasem zostawi coś w swojej misce dla MNIE. Układ idealny.
Wczesną wiosną trafił do nas Julian. Szary, pręgowany chudzielec. Żre więcej ode mnie, a jest chudy jak jakiś cholerny sportowiec. Nienawidzę świata. Co zjem, to idzie w dupsko i aż mi firanka na brzuchu faluje, kiedy biegam, na szczęście niewiele biegam, chyba że ktoś lodówkę otwiera, to wtedy aż się meble przewracają. A on nic. Julek twierdzi, że Mama urodziła ich pod drzwiami jakiegoś Pana, który przygarnął całą rodzinkę do siebie. I jak już trochę podrośli to z każdą wizytą człowieka znikał jeden z nich. Przyszedł też czas na Julka, którego wielce łaskawie wzięli Ci nie-do-końca-normalni Nasi. Julek jest do zniesienia. Biega ze mną, chyba żeby mnie odchudzić i zadbać o moje zdrowie. Choć czasem Łajza przegania mnie od mojej, jeszcze prawie niepustej miski i mi wyżera, to go lubię.
Rodzice poznali jakieś dziewczyny z Półwiejskiej, które mają jeszcze większego hopla na punkcie kotów niż nasi Starzy. I tak wcisnęli Nam małe czarne strachajło. Poldek twierdzi, że nic ze swojego dzieciństwa nie pamięta. Urywki świadomości podsuwają jej jedynie ból z rozszarpanej łapki, głód, chłód i opuszczenie. Od tej pory już o nic ją nie pytam, mała chyba przeszła więcej niż My wszyscy. Pewnie jej niełatwe początki sprawiły, że jest taka, jaka jest, niełatwo się z nią dogadać, jest małym uciekinierem i złośnikiem. I tu właśnie nie zgrały się z Pchełką — obie muszą być od siebie izolowane. Tak, przez dwie baby, jak to w życiu, straciłem dostęp do sypialni. Ale niech sobie Poldek żyje dobrze, mam nadzieje, że ktoś ją pokocha i w końcu będzie miała swój domek stały. A Ja swoją sypialnię z powrotem.
Któregoś dnia, nie pamiętam dokładnie kiedy (możliwe, że to wina hipoglikemii, bo nie jadłem już dobre pół godziny) zniknęły również kolejni Jacek i Agatka, dwa kociaki, które łącznie miały trzy oczka, i które były u nas jakieś dwa miesiące na tymczasie (tak rodzice nazywają Futra, które mają u nas pomieszkać, a potem zmienić dom na stały). Niewiele kojarzę z ich początkowej wizyty, siedziały głównie w szafie, przerażone i trzymały się tylko ze sobą. Poszli do domku stałego, super dla nich.
W puste miejsce po Maluchach Tato przywiózł z Bydgoszczy, jakiegoś Grubasa z dużym brzuchem i wiecznie gadającym ryjkiem. Tłumaczył się nam "Co miałem zrobić, siedziała pod autem i płakała. Poza tym jest w ciąży. Nie mogłem jej tam zostawić..." No i tak Kulka po sterylce została u nas. Ponad pół roku czekała na szansę na swój dom, ale ponoć teraz już idzie na swoje.
W międzyczasie wrócili do nas Jacek i Agatka. Ich nie do końca odpowiedzialna opiekunka zadzwoniła i powiedziała, że wyjeżdża do rodziny za granicę i nie może zabrać Jacka i Agatki. Mieli zostać w schronisku, ale wiedziałem, że Moi na to nie pozwolą. Teraz Jacek i Agatka są bardziej do pogadania. Biegają z nami, też uwielbiają balkon (odkąd rodzice założyli siatki zabezpieczające) i jedzenie.  Ponoć jest szansa, że gamonie trafią do nowego domu, tym razem najpewniej stałego-stałego, ale nie zapeszam. Nawet ich lubię.
Dziwiło mnie wciąż, że jeden pokój nadal stoi odłogiem. No i wykrakałem. Teraz siedzi tam staruszek, dwunastoletni kot, zgarnięty z działek na kastrację. Miał być wypuszczony z powrotem, ale nie mogli go wyleczyć z infekcji, no i Nasi wzięli go na leczenie i jako dom spokojnej starości. A że nasi też są lekarzami, tylko takimi bezużytecznymi, bo od innych ludzi, to wyleczyli Dziadka i teraz dziadek hasa, jak wariat na tej swojej kulawej nodze. Jak posiedzi za długo sam, to wyje jak wilk do księżyca. Rodzice ostatnio nawet go wypuszczają, żeby hasał z nami. Trochę mnie to skonfundowało, on jest większy ode mnie, a cały czas biega. No to i ja pobiegam. Pchełka się nawet na niego za bardzo nie wkurza, za to Julek wnet stał się jego najlepszym funflem.
Nie będę wnikał w to, ile przejadamy, przesrytywamy, co już zniszczyliśmy, ile rzeczy zostało zasikane, ile mamy zabawek, drapaków i innych takich.
Najważniejsze, że mieliśmy wszyscy ogrom szczęścia trafić do Patrycjusza i Anastazji, część na zawsze, część na tymczas. Mamy swój dom, swoich ludzi, mnóstwo ciepła, miłości i odpowiedzialnej opieki. Nie zawsze mają z nami łatwo, ale wystarczy, że któreś z nas przyjdzie się pobarankować i pomruczy, będąc głaskanym i wszyscy zapominamy o troskach, problemach, pracy i nikt już nie jest smutny. Kot szczęśliwy, a człowiek najbardziej."