IV.024

Historia Gabrysia

W zasadzie wszystko potoczyło się bardzo szybko. Kota miałam adoptować dopiero jak wprowadzę się do nowego mieszkania, już na swoje. Jednak nagle zaczął chorować jeden z moich szczurów, przez dwa miesiące walczyliśmy z nowotworami, które jednak wygrały. Szczurki to zwierzęta stadne, więc oddałam drugiego szczurka do nowego domu, a wtedy pojawiła się pustka. Od małego wychowywałam się wśród zwierząt… Dom szczęśliwy to dom miauczący, szczekający, hałasujący. I tak jakoś wyszło, że zaczęłam przeglądać kocie i psie adopcje, najpierw zwierząt młodych, później wyrwało się to spod kontrolni i napotkałam zdjęcia Gabrysia.

Gdy pierwszy raz go spotkałam nie zwracał na mnie uwagi, zakochany we właścicielach z domu tymczasowego, gdzie był pierwszym wychowankiem. Poprosiłam o kilka słów o początkach Gabrysia i dostałam taką notkę od DT, pełną miłości i tęsknoty za tym wspaniałym kocurem:

„Schronisko bardzo źle działało na Gabrysia, wyglądał na przestraszonego wciśnięty w najdalszy kąt metalowej klatki. Spędził w niej dużo czasu, bo wraz z kotami z tego samego domu, zapadł na kalciwirozę, musiał być leczony i oddzielony od pozostałych mieszkańców schroniska. W samotności, bez kociej ani ludzkiej czułości i w morzu obcych zapachów. Znalazł się w Schronisku po tym, jak jego opiekunka została eksmitowana z mieszkania. A wraz z nią kilkanaście kotów...

Zabraliśmy go do nas - skulony, apatyczny, z głową odwróconą i unikający spojrzenia. Dopiero po dwóch dniach odważył się na chwilę rozluźnić, głaskany przytulił się do ręki człowieka i zaczął mruczeć. Całkowity brak agresji wobec ludzi, spokój, przytulaśna natura i niezwykła uroda spowodowały, że stał się moim ulubieńcem. Jednak schronisko pozostawia po sobie ślad w pierwszych miesiącach od adopcji. Gabryś miał więc w sobie lęk, który kierował przeciw drugiemu kocurowi. Chociaż pochodzili z tego samego domu, mieli różne charaktery i Gabryś uznał lękliwego słabszego Oliwiera za zagrożenie. Chęć bronienia swojego terytorium i zdobytego z trudem bezpieczeństwa powodowała bierną agresję Gabrysia wobec Oliego. Nie chciał go wpuszczać do pokoju, a zwłaszcza do łóżka opiekunów, dumnej fortecy, a do tego jakże wygodnej. Naszym porannym i wieczornym rytuałem stało się przychodzenie Gabrysia do łóżka na mizianie. Gdy kładłam się i gdy budziłam się, wskakiwał i domagał się głaskania, włączał traktorek i odpływał w rozanieleniu. Dopiero po upływie kilku tygodni wyszedł z depresji na tyle, by zacząć się bawić i z biegiem czasu coraz skoczniej gonił za wędką. Pod koniec pobytu u nas nie poznawaliśmy Gabrysia, miał w sobie energię i chęć życia. Niestety przez narastający konflikt z Olim musiał zostać oddany do dalszej adopcji. Bardzo po nim płakałam. Ale też zapoczątkował serię następnych adopcji i przekształcenie naszego niewielkiego lokum w Dom Tymczasowy.”

Gdy już znalazł się u mnie początkowo schował się pod piekarnikiem. Szukaliśmy go z paniką cały dzień bojąc się, że wyskoczył przez okno. W porze obiadowej zaczął skrobać w swojej kryjówce i zgrabnie wysunął półeczkę, przez co prawie dostaliśmy zawału. 

Pierwsza noc była okropna. Do 5 nad ranem Gabryś budził mnie przytulając się, a po kilku sekundach biegł pod drzwi i miauczał. Później cały dzień spędził na półce w wieszaku na ubrania, którą musiałam przearanżować na jego legowisko i tak też zostało do teraz. Następnego wieczora opanował kanapę i powoli zaczął się przyzwyczajać do domowników. Po tygodniu już zaczął broić, towarzyszyć mi w kuchni i w łazience, kłócić się o to czyja jest poduszka, reagować na wołanie. Bardzo boi się nowych osób, jednak szybko przyzwyczaja się do nich, zaś swoje ulubione osoby nagradza głośnym, uspokajającym mruczenie, nie tylko za mizianie. Czasami wystarczy położyć się obok niego i już jest najszczęśliwszym kotem na świecie – przewraca się na plecy i prosi o mizianie po brzuszku.