IV.019

W lutym 2012 przybył do naszego domu Pieróg, nasz pierwokotny. Przyjechał ze schroniska do nas, jako swojego domu tymczasowego. Wyszedł z transporterka i tak było, jakby od zawsze tu mieszkał. Poszedł prosto do swojego ówczesnego łóżka, które było zrobione z kartonu i kawałka kołdry przykrytej kocem. Po gruntownej kąpieli sprawdził czy wszystko było na miejscu (miski z jedzeniem i wodą, kuweta) po czym wrócił do łóżka i zasnął. Jak każdy kot schroniskowy miał świerzb w uszach, pchły, a nawet tasiemca i trochę zajęło nam doprowadzenie go do porządku. Pieróg okazał się strasznym indywidualistą, chociaż czasem (głównie zimą) lubi się poprzytulać. Głaskanie odbywa się tylko wtedy, kiedy on tego chce, czyli w umiarkowanych dawkach. Po kilku miesiącach ktoś zapytał czy Pieróg nadal jest do adopcji. Obojgu nam stanęły łzy w oczach - jak to, oddać komuś Pieroga? Szybko napisaliśmy stosownego maila, że ten kot ma już dom i nigdzie się z niego nie ruszy.

W lipcu tego samego roku znalazłam na Facebooku ogłoszenie o poszukiwanym domu tymczasowym (na 3 tygodnie) dla kociej mamy po przebytej hipertermii. Pomyślałam, że powinniśmy tej biduli pomóc, bo to tylko 3 tygodnie i moglibyśmy zobaczyć, czy Pierogowi będzie lepiej w towarzystwie. Ta koteczka nazywała się Shiva i, co tu dużo mówić, była brzydka. Chuda, brudna, ze sztywnym futerkiem i ogonem, jak u szczura. Miała wygoloną łapkę i brzuch ze szwami po sterylizacji. Po miesiącu była już na tyle odważna, że postanowiliśmy ją wykąpać i Shiva z szarej zrobiła się biała. Odpowiednia dieta zaowocowała puszystym i lśniącym futerkiem i odrobiną tłuszczyku. Przewracała się na plecy za każdym razem kiedy nas widziała i głośno domagała się pieszczot. Kilka miesięcy później znów wsytosowaliśmy odpowiedni e-mail, że Shiva zostaje z nami. Tak oto skończyła się nasza kariera domu tymczasowego.

Ponieważ Pieróg najwyraźniej był kiedyś kotem wychodzącym źle znosił przebywanie w mieszkaniu bez balkonu. Biegał od okna do okna, miauczał, uciekał, aż w końcu zaczęło się posikiwanie po domu... Oprócz leczenia, zdecydowaliśmy się też na przeprowadzkę. Znaleźliśmy mieszkanie na parterze w spokojnej dzielnicy z ogrodem wspólnym dla trzech domów. 

Już pierwszej nocy pod nasze okno przyszedł wielki szary kot, wyglądem przypominający kota norweskiego. Patrzył zaciekawiony na nasze koty, a one na niego. Po paru miesiącach odważył się wejść do domu i... został. Okazało się, że, chociaż lubi przebywać w domu, boi się ludzi i właściwie do tej pory możemy tylko pomarzyć o tym, żeby go pogłaskać. Nazwaliśmy go Jack Donaghy, ale w skrócie wołamy na niego Jackie. Krok po kroku uczymy go, że nie musi się nas bać i że jesteśmy dużo fajniejsi od zwykłych podawaczy pysznego jedzonka oraz kociego mleka. Już teraz daje się delikatnie pomiziać, kiedy zajada się sosikiem z łososia, a mam nadzieję, że za parę miesięcy uda się to także bez sosiku.