VII.056

Pogo i Paloma, czyli wycieczka do Jarocina

Na fp wspominałam, że jadę do Jarocina na sesję. No i pojechałam — możliwość poznania rodziny Wioli (wraz z jej dwoma kotami) była przyjemnością. Na dokładkę do marcinowych rogali Wiola zgodziła się opowiedzieć Wam o swoich podopiecznych, dlatego oddam jej głos.

Leży Pogo na kanapie... Albo na fotelu. Ewentualnie stół w jadalni też ujdzie. Zdziwiłam się, że w ogóle podniósł głowę, by dać się sfotografować. On sam momentami wydawał się tym faktem równie zaskoczony. Ten typ tak ma. Śpi tak długo, aż nie zrobi się głodny, po czym wisi nad miską, póki nie zachce mu się spać. I jeśli dołożyć do tego mruczenie, które można sklasyfikować gdzieś pomiędzy zakatarzoną trzylatką a kosiarką sąsiada, wyjdzie wielka ruda podusia potrafiąca wprawić w wibracje cały mebel, który w danej chwili zaszczyca swą obecnością. Od zawsze tak ma, jego matka chrzestna, opiekunka, która zajmowała się nim tymczasowo, zanim trafił do nas, może potwierdzić. Z jego przeprowadzki do nas to w ogóle same dobre rzeczy wynikły. Z racji przypadłości, którą roboczo nazwiemy tikiem, Jaśnie Rudy rzuca łepetynką, jak tylko coś go zainteresuje. Dzięki temu zyskał moją dozgonną miłość, przytakując wszystkiemu, co do niego powiem. ABSOLUTNIE WSZYSTKIEMU.

Kiedyś miał starszą siostrę, a od niespełna roku ma młodszą. Również adoptowaną. Socjalizacja przebiegła podręcznikowo. Znaczy wg podręcznika, który w nazwie zapewne miał „jak tego nie robić”. Skutki? Po 48 godzinach od pierwszej wymiany zapachów przez drzwi transporterka sierście spały ogon w ogon na tej samej kanapie, a wzajemne syki i podchody skończyły się jeszcze pierwszego wieczoru.

Paloma to kot, który jest wszędzie. Potrafi się znaleźć nawet, co prawda tylko częściowo, w mojej owsiance na śniadanie. Ale... Sierść to przyprawa, sierść to przyprawa... I w przeciwieństwie do towarzysza niedoli, jaką jest posiadanie mniej niż troje niewolników ludzkich na głowę, nie musi być budzona, co dwanaście godzin celem sprawdzenia podstawowych czynności życiowych, bo oznaki tychże widać i słychać dość często. Kiedy jednak się już zmęczy, potrafi wleźć na człowieka zagospodarowując na nim powierzchnię z grubsza płaską na legowisko. Takie, które przed snem trzeba sobie, a jakże, odpowiednio udeptać... (Tak, bywa, że nie boli. Ale to rzadko) 

Wszystkie trzy nasze koty, bo liczę także i pierwszą kotkę, stały się naszymi w okolicznościach bardzo nietypowych. Tita, mała buraska, w założeniu była kotem, ale przy pierwszym można się jeszcze pomylić, prawda? Przegrała walkę z chorym serduszkiem, ale przez dwa lata zdążyła przekonać wszystkich domowników o wyższości kota nad człowiekiem.

Później nie mieliśmy już tyle „szczęścia” w znajdowaniu kotów na ulicy. Pogo i Paloma trafiły do nas spod skrzydeł fundacji. Koty, można rzec, odpicowane, bo odrobaczone, sterylizowane, z książeczką zdrowia i szczepień. Ale oba, jako koty ponoć specjalnej troski. I tak sobie jeżdżą w lalkowych wózkach, pomieszkują w domkach z klocków i podgrzewają dziecięce łóżeczka. To chyba jest wyjątkowa troska.

5 lat z kotami pod jednym dachem wygenerowało sporo dyskusji. Moja młodsza córka urodziła się, kiedy koty już z nami były, więc ilość argumentów, jakie padły ze strony otoczenia, żeby jeszcze w ciąży koty oddać to lista długa i... męcząca. „Koty i kobieta w ciąży? Jak to?” „Kot i noworodek? Przecież udusi ci to dziecko”... Moje alergie, przedszkolne i szkolne wirusy znoszone przez dziewczynki niewinne koty też zdaniem niektórych powinny odpokutować wygnaniem. A ja ciągle, mówię NIE i mam ku temu powody, bo powtarzanie fałszywych stereotypów o toksoplazmozie choćby, czy alergii na kocią sierść jest bardzo już irytujące. Za to nic tak nie uspokaja, jak udeptująca plecy kotka albo warkoczący za plecami kot.

[Wiola Jankowska]